Summation .

.. i nagle zdałam sobie sprawę, że zakończył się najfajniejszy (jak do tej pory) projekt w moim życiu. Ze względu na późniejsze dołączenie do ekipy sezon upłynął mi błyskawicznie. Mimo potwornego zmęczenia, które w każdy możliwy sposób maskuję oraz nabycia oczopląsu z naciskiem na kolor żółty, zaczynam odczuwać bezczynność i tęsknotę w takim stopniu, że bezpośrednio po meczu nie mogłam rozstać się z moim drugim domem (czyt. duszną i ciasną, ale pełną wspaniałych osób bełchatowską halą). Sezon zakończony medalem wywalczonym ciężką pracą (mimo tylu trudności) i emocjami wartymi prawdziwych mistrzów. Fajnie być malutką częścią takiej sprawy :) W tym miejscu rodzą się wszystkie wspomnienia.. Pierwsza styczność ze Skrą.. reporterskie początki, emocje, zmiany. Przyznam się Wam, że przed pierwszym wystąpieniem w roli fotografa byłam tak podekscytowana, że najpierw umyłam zęby żelem do włosów, a potem jeszcze głowę mydłem w kostce, haha. Stresy z opóźnionymi informacjami o przyznawaniu akredytacji, które często otrzymywałam już w aucie na do Bełchatowa też robiły swoje. Skra to taki kawałek wielkiego świata w małej mieścince o wielkim serduchu. I to w tym wszystkim strasznie mnie rajcuje. 

Moja determinacja jest tak ogromna, że nie byłabym sobą pozostając w bezczynności i grzecznie czekając na następny sezon, (który mam nadzieję nie będzie już tak stresujący, ale owocny w masę nowych doświadczeń, cudnych wydarzeń i zdjęć) dlatego postanawiam podjąć się tajnych projektów, o których wolałabym pisać będąc pewną i dumną podboju. Nie czuję się jeszcze zbyt odważnie i brak mi doświadczenia aby podejmować się wszystkich największych wydarzeń, ale mimo wszystko postaram się Was nie zawieść. Musicie wiedzieć, że nie wszystko zawsze jest proste do realizacji, bo udział w sportowych imprezach to z reguły ciężki kawałek chleba nim zawiśnie na szyi akra. Ja zmagam się z jeszcze jedną ogromną przeszkodą.. Zdana przeważnie wyłącznie na siebie musiałam zaznajomić się z pracą w pojedynkę. Ciężko wtedy pokazać swoje prawdziwe 'ja', swój charakter, możliwości, wyrazić emocje.. Ciężko jest być śmiałym i odważnie gnać na przód, szczególnie kiedy nie wiesz, co może Cię czekać. Mimo bycia wśród swoich czynnym wulkanem lub chociażby ujawniać jego cząstkę poprzez swoje strony, wpisy i zdjęcia, przy boisku zamieniam się w totalnego placka, haha. Jestem tragicznie nieśmiała, niepewna i czuję się mrówką  pośród wszystkich wokół, co uaktywnia we mnie ogromną blokadę nie do przejścia. Patrząc na relacje ze sztabem czy kadrą innych 'po fachu' czuję się totalnym dzieciuchem, dlatego tym trudniej mi do wszystkiego dochodzić, ale nie znaczy to, że nie próbuję.. wręcz przeciwnie! Stale pokonuję strach i własne granice, poszerzam horyzonty - jak nigdy! A wszystko dzięki Wam i dla Was :) Obym jak najdłużej mogła miło Was zaskakiwać :)

***

Zadajecie dużo pytań na przeróżne tematy.. nie zawsze i wszędzie jednak daję radę wyczerpująco odpowiedzieć. Pod tym postem możecie zadawać swoje pytanka.. z podpisem lub anonimowo. Mam nadzieję, że stworzę niedługo sumujący pytania post, który usatysfakcjonuje Waszą ciekawość :)

sezonowe skarby / dream team / mistrzowie / medal, Andrzej i czołg pod pachą (czyt. ja), haha

>> instagram.com/dariajanczyk <<