***
Aby jakkolwiek zacząć ten wpis, musiałam cofnąć się do marca, kiedy to ostatni raz coś tutaj dla Was skleiłam. Od tamtej pory pisałam dużo, ale głównie do szuflady, co jeszcze bardziej utwierdziło mnie w tym, że zdecydowanie łatwiej i barwniej jest mi wyrażać się i komunikować słowem pisanym aniżeli mówionym oraz że sprawiam tym sobie ogromną frajdę. Zażyczyłam więc sobie odwagi, aby móc to kiedyś wykorzystać.Zostawiając za plecami klubowy sezon 2018/2019 musiałam nieco przewartościować swoją codzienność i podporządkować się największemu wyzwaniu, jakie deptało mi po piętach przez ostatnich kilka miesięcy. Pisanie pracy dyplomowej wyciskało ze mnie nieopisane pokłady energii, udowadniając jednocześnie, że stać mnie na bardzo wiele. Na ostatniej prostej na ratunek przyszła siatkówka. W maju wróciłam do Spały na pierwsze zgrupowanie kadry, a kilka dni później spontanicznie pojawiłam się w Gliwicach, gdzie reprezentacja Vitala Heynena rozegrała towarzyski mecz z Niemcami. Tutaj czas na małą anegdotkę. Jeśli kiedykolwiek będziecie chcieli dostać się na halę w Gliwicach i wsiądziecie do taksówki, koniecznie zaznaczcie SPORTOWA Arena Gliwice, bo możecie wysiąść na peryferiach miasta przy halach targowych :)
Na przełomie maja i czerwca znów był czas na odpoczynek, a siatkówkę oglądałam zza szklanego ekranu, bowiem nasi kadrowicze jeździli po świecie w ramach Siatkarskiej Ligi Narodów. Przyznam, że był to jeden z bardziej zabawnych okresów w polskiej siatkówce, a nieprzewidywalne rotacje składem na długo zapadną nam wszystkim w pamięć. Szaleństwo trenera zyskało aprobatę i udowodniło, jak szeroka i mocna jest pod jego wodzą nasza drużyna. W międzyczasie skorzystałam z zaproszenia od reprezentacji Polski juniorów, która przygotowywała się tegorocznych Mistrzostw Świata. Trochę treningowych kulis, dwa sparingi z Czechami i pomeczowe pogawędki przysporzyły mi mnóstwo radochy i energii.
Czerwiec finalizowałam z deadline'm na ramieniu. Musiałam poskromić atak literacko-naukowej weny, a potem skrócić i zakończyć temat swojej pracy. Ostatecznie ponad stustronny dokument na temat warunków biometeorologicznych mojego rodzinnego miasta oddałam i w pierwszym terminie obroniłam, kończąc tym samym pewien etap w życiu. Ze spokojną głową i lżejsza o wszystkie ostatnie stresy zupełnie spontanicznie złapałam pociąg do Żyrardowa i na ostatniej prostej przed Mistrzostwami Świata odwiedziłam reprezentację Polski juniorów. Po pokazowym meczu wspólnie obgadaliśmy, że jednak bezpieczniej będzie nie pakować się na dziko między ich bagaż do Bahrajnu i obiecałam mocno ściskać kciuki w ojczyźnie :) Lipiec to również coroczne rozgrywki na piasku w Ciebłowicach. Po raz kolejny mogłam stworzyć oprawę fotograficzną turnieju, który zyskuje coraz większą renomę i przyciąga zawodników z całego kraju. Miesiąc zakończyłam miłym akcentem w Spale. Mimo że nie przepadam za damską siatkówką, zajrzałam na zgrupowanie kadry seniorek i poświęciłam im kilka kadrów w swojej galerii.
Sierpień stał pod znakiem wielkich oczekiwań. Podjęłam kolejną próbę zrealizowania swoich siatkarskich marzeń i dostałam zielone światło do działania. Na pierwszy ogień poszedł rozgrywany w Krakowie Memoriał Huberta Jerzego Wagnera, a niedługo potem stałam w gdańskiej hali podczas Turnieju Kwalifikacyjnego do Igrzysk Olimpijskich. Oba wydarzenia, mimo ogromnego zmęczenia, przysporzyły mi jeszcze większych pokładów radości, wzruszeń, dumy i motywacji do kolejnych przygód. Cieszę się, że w całym tym zamieszaniu znalazłam również kilka chwil dla siebie. Za każdym razem przemiło wracać na uliczki tych pięknych miast. Będzie co wspominać :)
Sierpniowe podboje skończyłam w rodzinnym Tomaszowie Mazowieckim, gdzie grająca na co dzień w I lidze KS Lechia gościła plusligowe drużyny z Katowic i Bydgoszczy oraz reprezentację Ukrainy. Turniej miał bardzo luźny i przyjacielski charakter. Znajomych buzi nie brakowało, co zdecydowanie czyniło fotografowanie jeszcze bardziej przyjemnym i tuszowało wszelkie techniczne niedociągnięcia.
Nowy sezon klubowy rozpoczęłam nigdzie indziej jak w spalskich lasach, gdzie czekała na mnie miła informacja i zarazem wyzwanie. Ze Szkołą Mistrzostwa Sportowego współpracuję nie od dzisiaj, jednak w tym sezonie dołączyłam oficjalnie do zespołu i stałam się fotowysłanniczną PZPS-u w Spale. Co prawda moje prywatne obowiązki nie pozwalają na stuprocentową frekwencję, ale powroty są z tego tytułu jeszcze bardziej ekscytujące. Zmotywowana nową funkcją i coraz gorszą jakością dotychczasowych zdjęć, odświeżyłam sprzęt i na trudnej tomaszowskiej hali weszłam w nowy wymiar pracy, co totalnie mnie podbudowało.
Mimo pasma fotograficznych sukcesów prywatnie stałam się wrakiem człowieka, a wszelkie moje plany, jeden za drugim, rozsypywały się w drobny mak. Przestałam poznawać samą siebie. Zamknęłam się czterech ścianach i nie potrafiłam znaleźć wyjścia z całej tej sytuacji. I chociaż mówi się, że od problemów uciec nie można, chyba tak właśnie zrobiłam. Spakowałam plecak i popłynęłam do Szwecji. Gdy stanęłam rano na pokładzie i zobaczyłam dookoła siebie morze, a słońce poparzyło mnie w policzki - odżyłam. Dalej było już tylko lepiej. Cisza, spokój i piękne widoki, a myśli same układały się w głowie. Z każdym krokiem spadał ze mnie narastający ostatnimi tygodniami ciężar. Wróciłam totalnie odmieniona.
Z nową energię wróciłam na stare śmieci, a gdzie się nie pojawiłam, witano mnie z uśmiechem, dobrym słowem i masą pytań. Co zabawne, legend na temat mojej nieobecności było mnóstwo, a każda równie ciekawa :) Głównie skupiłam się na I lidze w Spale, zajrzałam też na wyjątkowy mecz z okazji 90-lecia ŁZPS-u, który rozegrała kadra juniorska z tomaszowską Lechią, a w miarę odbudowywania jakości swojej pracy porwałam się na kilka spontanicznych wypadów. W ten sposób, po blisko siedmiomiesięcznej przerwie, wróciłam na parkiety PlusLigi. Sentymentalnie Radom i niespodziewanie Jastrzębie-Zdrój.
Koniec roku to już lekka stagnacja. Co prawda udało mi się zahaczyć o Ligę Mistrzów w Warszawie i dwa mecze w Spale, ale to byłoby na tyle. Musiałam popracować, zebrać chwilę na świąteczne szaleństwo i zwyczajnie odpocząć. To nie był łatwy rok, ale uważam go za dobry. Dostałam dużo dobra i podzieliłam się z innymi swoim. Przeżyłam świetne przygody, odbudowałam swoją tożsamość, bardziej doceniłam i polubiłam samą siebie. Wszelkie gorsze momenty wzięłam za kolejne cenne lekcje, na których pobudowałam perspektywy na najbliższą przyszłość :)
Dziękuję za to, że jesteście częścią mojej historii :)
Na ten Nowy Rok życzę Wam wszystkiego co najwspanialsze!
Daria
 |
| fot. Monika Pliś |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz